woensdag 13 april 2011

Hoe gaat het met je moeder?

Hé Nicole, ik volg je blog al een tijdje maar er staat steeds geen nieuwe op, wat is er aan de hand?

Klopt, ik vind het moeilijk. Het gaat de laatste tijd wat minder met mijn moeder. Het begon allemaal met een blaasontsteking en hoewel ik dat pas later hoorde, het blijkt dat mensen met Alzheimer daarvan extra in de war kunnen raken. Waarschijnlijk is dat bij mijn moeder het geval. Inmiddels heeft ze de vijfde kuur gehad en hoop ik dat het eindelijk over is. Dat lijkt wel zo, want de afgelopen week vond ik haar beter te pas en maakte ze ook weer de 'vertrouwde' grapjes. Heel vervelend is ook dat ze zich erg bewust is van de situatie. Ze heeft zelf ook gevoeld dat het anders geworden is. "Het lijkt wel of ik iets heb gehad" zei ze, en ongeveer in dezelfde periode werd haar eetlust ook ineens minder waardoor ze af ging vallen. Het begon met kaas: "Ik kan er niet eens naar kijken, zó vies vind ik het ineens", zei ze. Daarna lustte ze bijna geen vleeswaren meer. Het leek net of ze ineens heel kritisch op het eten was geworden, (hoewel ze dat altijd wel is geweest) dan lag er wel groente maar het trok haar niet om het te koken. Ze 'verstopte' dat dan in de groentela zodat ze er niet elke keer naar hoefde te kijken. Ik was zelf ongeveer de enige die door had wat ze wel en niet lekker vond, en daardoor ging ze ook nog eens klagen als iemand anders dan boodschappen had gedaan en bijvoorbeeld wél kaas meebracht.
Naar buiten gaan durfde ze op een gegeven moment trouwens ook niet meer, daar hebben we haar echt weer toe moeten zetten. Ze was steeds heel erg moe en lag steeds in bed of kwam er net uit als wij langskwamen of belden. Natuurlijk was het slecht weer en dan is dat een excuus om er niet uit te gaan maar niet om steeds in bed te liggen. Inmiddels wordt het beter weer en stimuleren we haar zoveel mogelijk om er ook zelf uit te gaan. Ze gaat met de fysiotherapeut gelukkig wel vaak naar buiten, met de rollator. Maar zelf kan ze ook met de scootmobiel gaan en als we dat samen doen (ik lopend uiteraard) zegt ze wel dat het fijn is en ze dat vaker moet doen, dus er is hoop.
Vorige week zijn we naar de geriater geweest, ik wacht nog op de uitslagen. Die moeten uitwijzen of er lichamelijk nog iets anders aan de hand is met mijn moeder. Hij heeft een paar geheugentests gedaan en daar kwam uit dat het geheugen niet heel erg veel slechter was geworden ten opzichte van twee jaar geleden, dat vond de arts wel opmerkelijk. Het ging ongeveer zo:
Weet u wat voor dag het is?
Donderdag?
Goed, en weet u de maand?
Februari?
Nee, het is maart, weet u welke datum?
Nou, als ik de maand al niet weet zal ik dat ook wel niet weten.
Ik noem drie woorden: Boek, plant, molen. Kunt u dat herhalen?
Boek, plant, molen.
Goed, weet u waar u bent?
In het ziekenhuis
Goed, weet u op welke verdieping?
Op de zesde?
Nee, op de derde. Weet u de drie woorden nog?
Nee.
Daarna heeft hij ook vragen gesteld die meer betrekking hadden op de gevoelens. Vragen als: "Voelt u zich gelukkig?" en "Bent u eenzaam?" De uitkomsten van die vragen zouden op een depressie kunnen wijzen maar eerst wordt dus uitgezocht of lichamelijk alles in orde is. Het is heel wisselend, die stemmingen. Maar ja, stel je voor dat je alleen bent en je vergeet van alles. Vooral de dingen die je net gedaan hebt of waar je gisteren was.
"Ik vind dat nog het ergste, dat ik van alles vergeet", zegt ze dan.
Dat is toch ook alleen maar te beamen?

Overigens ben ik gebeld door de consulente van de huisarts. Zij volgt mijn moeder (en deze blog) al een tijdje en we spreken elkaar regelmatig om ervoor te zorgen dat de situatie -mijn moeder die zo lang mogelijk thuis wil blijven wonen- zo goed mogelijk gehandhaafd kan blijven. De consulente heeft nu ook een eigen blog geschreven waar heel veel waardevolle informatie over Dementie te vinden is. Vandaar dat ik in de zijlijn een link naar deze blog heb gezet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Reacties zijn welkom!